Burkina Faso

Over gravel en slecht asfalt rijden we de eerste meters in Burkina Faso, we besluiten om eerst naar “lac de Tengrela” te gaan. In dit grote meer zitten volop nijlpaarden hebben we gehoord. Het kost ons 2000 CFA (3 euro) entree per persoon maar voor dat geld mogen we aan het meer kamperen en met een gids in een houten kano het water op. Op zo’n 50 meter van de oever vinden we een prima plekje met een prachtig uitzicht. We zijn de enige toeristen, alleen ver weg op het meer zien we nog een aantal blanken in een kano. Nadat we de tent hebben uitgeklapt komt een oudere Burkinees ons zeggen dat we mee kunnen in zijn kano het water op, er schijnen nijlpaarden vlakbij te zijn. Met toch wel knikkende knieën stappen we in een oude, krakkemikkige kano. De Burkinees van minstens 70 jaar oud loodst ons het water op, na een tijdje begint hij met een peddel op de kano te tikken, blijkbaar om de nijlpaarden te lokken. En het werkt! Na een tijdje komt er een enorm groot exemplaar nieuwsgierig een kijkje nemen. Wat een prachtige beesten! We proberen van het moment te genieten maar beseffen ons ook hoe kwetsbaar we zijn in het simpele kanootje, gelukkig houdt onze gids genoeg afstand en hebben wij een prachtig zicht op het nijlpaard wat af en toe wild snuivend en met open bek boven water komt. In de avond komen wat lokale bewoners ons vertellen dat we vooral moeten zorgen dat we na zonsondergang in onze tent zijn en er niet uit komen voor het weer licht is. De nijlpaarden komen in de nacht het land op om te grazen en worden niet graag gestoord. Uiteraard doen we wat de mannen zeggen en zitten we in de avond gewapend met onze zaklamp in onze tent. We horen de dieren wel grazen maar helaas komen er geen in de buurt van onze auto…

De volgende dag gaan we de Sindou-pieken bezoeken, een fraai stukje natuur met allerlei grillige piekbergen. We maken er een wandeling voor we naar Banfora gaan, we hebben gelezen dat daar een restaurantje zit waar men de beste hamburgers van Burkina Faso serveert. Helaas is het restaurant gesloten maar de buurman is gelukkig ook een restaurantje. Van buiten ziet het er meer uit als een kippenren dan een gezellig eettentje. Ook binnen staan er kromme houten tafels waar de spijkers uitsteken en zitten we op kapotte goedkope plastic tuinstoeltjes. We bestellen er een hamburger met friet en cola bij de enthousiaste eigenaar en verwachten er niet al te veel van. Als we even later dan ons eten en drinken (0,65 liter flessen cola is hier de standaard) krijgen blijkt dat we er helemaal naast zitten. Op de marktjes in de straat verkopen ze alleen maar half rottende tomaten en uien en het vlees wat er ligt zit boordevol vliegen en ligt de hele dag in de hete zon. Maar deze hamburger is supermals en precies goed, ook het broodje is van vele betere kwaliteit dan de standaard droge baguettes die ze langs de weg verkopen. Voor in totaal 6 euro eten en drinken wij ons tonnetje rond en rijden vervolgens door naar Bobo-Dioulasso.

De weg naar Bobo is allemaal strak asfalt en binnen no-time komen we de binnenplaats van hotel Villa Rose opgereden. Dit hotel is van de Nederlandse Franca en haar Burkinese echtgenoot. Het heeft een erg fijne atmosfeer en een prachtige beeldentuin waar in gegeten en uitgerust kan worden. We blijven 5 nachten kamperen in de tuin, mede omdat we beide behoorlijk ziek worden. We hebben hoofdpijn en koude rillingen, ook rennen we behoorlijk vaak op en neer naar het toilet. Na een paar dagen en wat medicatie zijn we weer wat opgeknapt en gaan we met een Portugese backpacker en een ander Nederlands stel (die met hun Toyota Landcruiser Afrika doorreizen) een concert bezoeken. Het is een optreden van een groep die traditionele drummuziek en dans voordraagt en het is geweldig om mee te maken, vooral de manier waarop de vrouwen dansen als de mannen helemaal los gaan op de Afrikaanse drums vinden we erg mooi. Na het verblijf bij Villa Rose gaan we naar de hoofdstad van Burkina; Ouagadougou.

We kamperen twee keer wild voor we in Ouagadougou aankomen, onderweg kopen we vers fruit en groente langs de weg. We halen lente-ui, ananas, papaya, tomaten en sinaasappelen voor erg weinig geld. Als we daarna weg willen rijden beginnen er veel mensen naar ons te roepen en zwaaien. We schrikken en zetten snel de auto weer langs de kant! Het vrouwtje van wie we de lente-ui hadden gekocht komt naar ons toe gerend, we hadden haar 500 CFA (0,75 euro) betaald voor de ui en hadden haar blijkbaar verkeerd verstaan want we krijgen nog 400 CFA (0,60 euro) wisselgeld terug! Mooi om te zien dat iemand die zo weinig heeft en het moet hebben van de verkoop van wat groente en fruit toch nog zo eerlijk is om achter ons aan te rennen. Vlak voor we in Ouagadougou aankomen zien we een bordje staan waarop staat aangegeven dat er een meer met heilige krokodillen is. We besluiten er heen te rijden. Aangekomen betalen we entree om de krokodillen te gaan bekijken, als de gids dan ineens wegloopt en daarna terug komt met een levende kip vragen we hem wat de bedoeling daarvan is. Het blijkt standaard te zijn dat de bezoekers 1000 CFA (1,50 euro) extra betalen om een kip te voeren aan de krokodillen. We kijken naar het protesterende kippetje wat op zijn kop aan zijn poten wordt vastgehouden door de gids en zeggen hem dat het voor ons niet hoeft. Wij willen alleen maar naar de krokodillen kijken. De gids kijkt ons vol verbazing aan maar haalt zijn schouders op en laat de kip vrij. Helaas komen er daarna een aantal Franse toeristen die wel een kip kopen om te offeren. Met zijn allen lopen we naar het meer waar we direct tientallen krokodillen zien liggen op de oever, volgens de gids zitten er honderden krokodillen in het meer. Hij bindt de kip aan een stok en probeert daarmee de krokodillen te lokken. Op ons komt het allemaal wat nep over, de omgeving van het meer is een bende en de meeste krokodillen liggen roerloos in het water of op de oever. De gidsen slaan met stokken om ze in beweging te krijgen. Waarschijnlijk worden ze regelmatig gevoerd dus hoeven ze voor de rest niks te doen. Het is gewoon helemaal opgezet voor toeristen en als dan de Fransen nog met een krokodil op de foto gaan terwijl ze de staart van het arme beest hardhandig optillen hoeft het voor ons niet meer. Dit is niet wat we bedoelen als we zeggen dat we graag Afrikaanse dieren willen zien. We stappen in de auto en rijden snel door richting Ouagadougou, hopen dat we dit snel kunnen vergeten.

In de hoofdstad vragen we ons visum voor Nigeria aan, dit schijnt een erg lastige te zijn en Ouagadougou is onze laatste hoop om het te verkrijgen. We gaan goed voorbereid naar de ambassade (hotelreservering (die we later weer kunnen annuleren), lijst met bezienswaardigheden en kopies van alle belangrijke papieren) en we zorgen dat we ons netjes aankleden met een lange broek en schoenen. Het werkt! De mensen zijn erg vriendelijk en we krijgen zonder problemen ons visum! Als we het twee dagen later ophalen zien we wel dat ze wat foutjes hebben gemaakt op ons visum, gelukkig kan dit direct door de ambassadeur worden opgelost met wat tipp-ex en doorkrassingen. We hopen maar dat we er geen gedoe mee krijgen aan de grens.

We rijden vanuit Ouagadougou naar de grens met Togo, we zouden graag wat langer zijn gebleven in Burkina Faso, de natuur is er prachtig, de mensen vriendelijk en er zijn legio mogelijkheden tot wildkamperen wat een aardig positieve uitwerking op ons budget heeft. Maar ons Nigeriaanse visum verplicht ons binnen een maand het land binnen te zijn, en in die tijd willen we graag Togo en Benin nog bezoeken. We slapen de laatste nacht in Burkina Faso in het wild vlak voor de grensovergang, met niks anders dan het geluid van cicadekrekel is het heerlijk slapen. De volgende dag is het nog maar 100 kilometer naar de grens met Togo.

Deze 100 kilometer duren wel een stuk langer dan verwacht, de asfalt is goed maar tot twee keer toe staan we in een erg lange file. Deze wordt veroorzaakt door schooljeugd, ze demonstreren dat er te weinig leerkrachten zijn! Ze willen graag naar school maar door de lage lonen en lange werkdagen zijn er niet genoeg leraren. Daarom hebben ze op verschillende drukke kruispunten de hele weg geblokkeerd, de eerste keer hebben we geluk en wordt de blokkering binnen een half uurtje opgeheven. Iedereen is gelukkig vriendelijk en we worden zonder problemen doorgelaten. Bij de tweede opstopping is de sfeer wat grimmiger, we proberen via de berm de file te ontwijken (samen met veel andere automobilisten) maar er worden boomstronken voor onze auto gegooid omdat ze niet willen dat we doorrijden. We besluiten rustig af te wachten maar zien dat sommige jongeren stenen en stokken in hun handen hebben. Er zijn wat verhitte gesprekken bezig tussen de oudere jongeren en wat ongeduldige automobilisten, maar na een uurtje wordt het rustiger en halen ze de blokkade weg. We worden doorgelaten en zijn blij dat de protesten vreedzaam zijn gebleven. De rest van de weg kunnen we gelukkig lekker doorrijden helemaal tot aan de grensovergang.