Grensovergang Republiek Congo – Cabinda & Grensovergang Cabinda – Democratische Republiek Congo

Omdat Cabinda een provincie van Angola is, die tussen de beide Congo’s in ligt, gebruiken we dit stukje Angola alleen maar als transit om naar Democratische Republiek Congo te komen.

Zodra we bij de grens met Cabinda aankomen rennen er direct een aantal jongens op ons af met dikke stapels geld in hun handen. Het zijn wisselaars, bij wie we wat US Dollars wisselen tegen een gunstige koers, we krijgen 300 Angolese Kwanza voor 1 USD. De normale koers is 220 : 1, dus we pakken al meteen wat winst.

Congolese zijde gaat best makkelijk, de politie schrijft onze paspoortgegevens over op een leeg A4tje. Ook bij immigratie krijgen we rap een exit-stempel in ons paspoort. Alleen douane doet moeilijk bij het inleveren van ons invoerformulier van de auto. Ze vragen of we er voor hebben betaald toen we het formulier kregen, wij antwoorden (liegen!) dat we er 10.000 francs (15 euro) voor hebben betaald. De beste man zegt ons dat we dat dan nu ook moeten betalen! Ha, daar trappen we niet in en we zeggen hem dat de beambte van wie we het formulier kregen heeft gezegd dat we verder niets meer hoeven te betalen. Er wordt nog wat overlegd en gezeurd maar al snel hebben ze door dat aan ons niks valt te verdienen en mogen we door. Als we dan in de auto zitten en de slagboom wordt geopend begint toch nog een beambte te roepen dat we moeten betalen, we geven een dot gas en rijden snel onder de slagboom door. Sorry, maar dat hadden we niet gehoord meneer!

In Cabinda is alles meteen een stuk beter geregeld, nette gebouwen met airco en computers. We parkeren de auto en een vriendelijke man brengt ons naar een loket. Hier moeten we een formulier invullen, het gaat allemaal vrij vlot. We leveren het formulier in. De beambte bekijkt het en vraagt ons waarom we Santana hebben ingevuld bij auto. Omdat we in een Santana rijden, antwoorden we. Hij zegt ons dat hij nog nooit van dat merk heeft gehoord dus dat kan niet! We laten hem het kentekenbewijs zien waar toch echt op staat dat het merk van de auto Santana is. Hij gelooft ons niet en wil de auto zien. Met onze formulieren gaat hij vervolgens op hoge poten naar de parkeerplaats, tien minuten later komt hij terug en zegt dat het een Range Rover is. We proberen hem nog te vertellen dat dit niet klopt maar hij is er van overtuigd. We moeten het formulier aanpassen, in plaats van Santana moet er Range Rover komen staan. En zo komt het dat een douanebeambte óns verteld welk merk ónze auto is, we kunnen onze lach bijna niet inhouden.

Er zitten een paar stickers van Jansen Range Rover Parts op de auto en aan de hand daarvan heeft de beste man beslist dat het Range Rover is. Daarbij heeft hij het woord Santana wat zowel voorop, achterop als op de spatlappen staat maar even genegeerd. Vreemde snuiter.

Vervolgens melden we ons bij een erg netjes kantoor met airco en degelijke luxe bureaustoelen! Voor Europese begrippen heel normaal maar wij zijn dit soort dingen al maanden niet meer tegen gekomen. Hier regelen we ons invoerformulier, we moeten er wat geld voor storten bij de naastgelegen bank. Alles gaat erg efficient en professioneel, we komen weer wat in de meer ontwikkkelde gebieden. Nadat dit is afgerond rijden we Cabinda in, we stoppen bij een wegstalletje waar ze kip aan het braden zijn. Eerst maar wat eten, de lieve vrouw blijft elke keer rijst en groente opscheppen als we ons bord bijna leeg hebben en dat voor maar 500 Kwanza (2 euro). Angola bevalt nu al!

We vinden een prachtig plekje met een erg mooi uitzicht voor een rustig nachtje, de volgende dag rijden we meteen door naar Cabinda-stad. Hier wisselen we bij de markt nog meer USD tegen Kwanza. Hier zelfs voor 400 Kwanza voor 1 USD dus we maken goede winst! Als we de prijzen in de supermarkt zien zijn we daar ook erg blij mee want die zijn weer eens torenhoog. We slapen bij de kerk van father Futi, de priester heet ons van harte welkom en we mogen zo lang blijven als we willen, helemaal gratis. Hij nodigt ons uit voor de dienst van de volgende ochtend en zo zitten wij op zondagochtend 6:30 uur braaf in de kerkbanken. Helaas is alles in het Portugees dus verstaan we er niks van maar Futi is erg enthousiast in zijn preken en betrekt ook veel kerkgangers in zijn verhaal, erg interessant!

Na een paar dagen rustig aan doen, en paar avondwandelingen over het verschrikkelijke vuile strand aan de overkant van de weg, rijden we richting DRC. Het is maar 25 kilometer rijden dus we zijn er zo. Bij aankomst komt er een man in burgerkleding op ons af die de paspoorten van ons pakt, Niels denkt dat het een fixer is en trekt de paspoorten weer uit zijn handen. De man legt uit dat hij de chef van de immigratie is en is duidelijk niet blij met de actie. Oeps! Niels legt hem uit dat bij veel grensovergangen mensen proberen ons te helpen en er daarna geld voor vragen. Hij begrijpt het en kan er gelukkig wel om lachen. Na een tijdje worden we meegenomen naar een kantoor waar onze gegevens genoteerd worden en we een exit-stempel krijgen. Omdat de inkt bijna op zet de beste man de stempel maar een paar keer extra in ons paspoort, zodat het echt een onoverzichtelijke boel wordt, maar ach ja wij mogen het land uit! Ons invoerformulier geven we af bij de douane, hij checkt de boel en dan geeft hij het weer terug. We kunnen het als het goed is straks ook nog gebruiken als we Angola in gaan.

Meteen als we Cabinda uitrijden wordt het een zooitje, hadden we in Cabinda nog nette slagbomen, in DRC hangt er een simpel touwtje over de weg. En van de strakke asfalt rijden we meteen weer de gaten en plassen in, hier is het verschil in welvaart echt goed zichtbaar. We parkeren de auto en lopen het immigratiekantoor in. Hier worden we direct en vriendelijk geholpen en worden zelfs onze gegevens in een computer ingevoerd! Dat hadden we niet verwacht. We krijgen een stempel in ons paspoort. Daarna moeten we mee met een jongeman die ons vaccinatieboekje checkt. Hij begrijpt duidelijk niets van alle stickertjes en Nederlandse teksten maar het ziet er indrukwekkend genoeg uit en we mogen door.

Bij de douane halen we een invoerformulier, we moeten ervoor betalen maar proberen hier onderuit te komen. We gaan zelfs een beetje aanpappen met de chef, die een streng gelovig man is. Uiteindelijk gaan we de deur uit met een usb-stick vol gospel en preken maar moeten we alsnog betalen. Jammer, mislukt, viel te proberen. We gaan nog even langs de naastgelegen bank waar we US Dollars kunnen pinnen, deze willen we weer gaan wisselen in Angola straks tegen de hoge koers. We zijn niet de enige die er zo over denken, er staat een lange rij met mensen die allemaal een aantal keer het maximale bedrag uit het apparaat trekken. Met onze zakken vol US Dollars rijden we uiteindelijk Democratische Republiek Congo in, erg veel negatieve verhalen over gehoord, we zijn benieuwd!