Mozambique

Ineens spreekt er bijna niemand Engels meer. Mozambique is een oude kolonie van de Portugezen geweest en naast de heerlijke goedkope broodjes hebben ze ook hun taal hier achter gelaten. Soms best lastig want daar verstaan we dus bijna niks van, gelukkig zijn er genoeg behulpzame mensen bij de grens. We zijn behoorlijk rap het land ingestempeld. Een visum kunnen we aan de grens kopen, net als de verplichte autoverzekering. We willen weer eens naar de oceaan toe en rijden de eerste dag al meteen 300 kilometer richting de zee. We kamperen bij een katholieke missie, het is niet veel meer dan een aantal vervallen gebouwen en een kerkje. Maar we staan er veilig en er is een wc en koude douche die we mogen gebruiken. We mogen er gratis staan. Snel duiken we de tent in want het regent pijpenstelen, de hele nacht door. We moeten zelfs de volgende ochtend in de regen onze tent inklappen, één van onze minst favoriete klusjes.

We hebben geluk dat het nog cashewnoten-seizoen is in Mozambique. Overal langs de weg staan jongeren bakjes met vers gebrande noten te verkopen voor een habbekrats. We betalen nog geen euro per kilo en eten ons rond aan de superverse noten. Halverwege de dag komen we bij Ilha de Mocambique aan. Een eilandje in de Indische oceaan met een brug verbonden met het vaste land. Vroeger een belangrijke handelspost van de Portugezen voor de handel in slaven, specerijen en goud. Nu zijn alleen de prachtige koloniale gebouwen en forten nog over. Direct naast de golfplaten armoedige hutjes van de bewoners. We wandelen wat over het eilandje en eten wat in een restaurantje, fijn sfeertje hangt er in de smalle koloniale straatjes.

Op het vaste land, met uitzicht op de brug en het eiland is een camping waar we een tijdje blijven. Het is recht aan zee en we kunnen er even heerlijk uitwaaien. Vanuit hier rijden we naar Pemba, wederom een plaats aan de Indische oceaan. We staan bij Russel’s place, een lodge gerund door een Australiër die hier jaren geleden al is neergestreken. In de avond zit het er vol met expats die er rugby komen kijken. Wij gaan ook regelmatig een hapjes eten in het restaurant, de verse seafood-schotel smaakt ons prima! Binnen een paar minuten staan we op een prachtig spierwit strand met helder blauwe warme zee. De Indische oceaan is een stuk warmer en rustiger dan de koude wilde Atlantische aan de andere kant van Afrika. We maken regelmatig een wandeling door de branding of nemen een (veel te duur!) bakkie koffie bij een strandhotel, het goede leven!

Omdat we van Malawi komen en richting Tanzania willen bezoeken we alleen het noordelijke deel van Mozambique. We willen graag met het veerpont de rivier naar Tanzania oversteken maar horen al een tijdje dat in die regio ongeregeldheden zijn. Het gaat om problemen tussen de verschillende bevolkingsgroepen en men is het niet eens met de plannen van het grootschalige olieproject net voor de kust in het noorden van Mozambique en zuiden van Tanzania. Er is een aantal jaar terug een flinke oliebel gevonden daar en uiteraard brengt dat veel geld en dus problemen met zich mee. Lokale bevolking klaagt dat alle opbrengst regelrecht in de zakken van de grote mannen in de hoofdstad gaat. Door al dit gedoe zijn er ontvoeringen geweest en er zijn zelfs al mensen vermoord. We vragen bij zoveel mogelijk mensen na hoe het zit met de veiligheid in het gebied en krijgen eigenlijk elke keer hetzelfde antwoord. Zolang je overdag reist, niet van de hoofdwegen af gaat en zorgt dat je in de avond veilig kampeert (dus niet wild gaan staan) is er niets aan de hand. Ook verzekeren ze ons dat toeristen sowieso niet het doelwit zullen zijn. We besluiten het erop te wagen en rijden richting Palma. Waar we bij een groot en duur hotel vragen of we er mogen kamperen op hun parkeerplaats. Helaas is dit niet mogelijk maar een behulpzame gast geeft ons de tip eens te gaan kijken bij een klein hotel/restaurant in de stad. We rijden erheen en mogen voor een paar euro kamperen, ideaal. Het is weliswaar behoorlijk stoffig en er lopen wat dronkenlappen rond maar we zijn allang blij dat we uit het zicht en veilig achter hekken staan.

Onderweg worden we bij een tankstation nog bijna opgelicht. We gooien onze auto vol met diesel en willen afrekenen met onze creditcard. Het bedrag is 3560 Metical (ongeveer 50 euro) maar ik zie dat de pompbediende in plaats van een 3 een 9 in toets en dan snel door klikt. Het bedrag is nu dus 9560 Metical, en dat is dus ruim 130 euro! Gelukkig zien we het nog net op tijd, de bediende zegt in eerste instantie dat het zo klopt maar uiteraard gaan we daar niet mee akkoord. We breken de betaling af en houden scherp in de gaten wat hij deze keer intikt. We worden kwaad op de man die zich verontschuldigd en afdruipt. Wie weet hoe vaak dit al gelukt is met argeloze toeristen!

Daarna door naar de grens, we weten dat de veerboot alleen met hoogwater vaart en dit is maar één keer per week. Via whatsapp houden we contact met de kapitein, die ons zegt dat we dinsdag mee kunnen. In het laatste dorpje voor de grens slapen we wederom bij een katholieke missie, dit maal gerund door Zuid-Afrikanen. We mogen op hun terrein onder een grote mangoboom staan. We ontmoeten daar de familie Aucamp. Een Zuid-Afrikaans gezin wat een minivakantie in Mozambique heeft gehouden omdat ze op die manier een nieuw 90 dagen visum voor Tanzania krijgen als ze het land weer in gaan. Ze wonen namelijk in het noorden van Tanzania waar ze een hulporganisatie voor zwangere meiden aan het opstarten zijn. Ze zijn al een hele poos aan het stoeien met immigratie om residentie van Tanzania aan te vragen. Tot dat dat gelukt is zullen ze elke 3 maanden het land uit en weer in moeten om een nieuw visum te krijgen.

Samen met hun gaan we naar een paradijselijk mooi afgelegen strand in de buurt. We rijden een half uurtje over smalle wegen en dwars door struikgewas (de auto krijgt er weer een aantal krassen bij) totdat we aankomen bij de plek. We zwemmen en snorkelen de hele middag in het warme water en luieren op het spierwitte strand in de zon. En de hele tijd dat we er zijn zien we niemand, op een paar nieuwsgierige watervogels na. Super ervaring!

Dan is het dinsdag en moeten we richting de grensrivier, het is nog maar een aantal kilometers maar de weg is in erg slechte staat. We stuiteren en glijden richting de grenspost, waar we uit Mozambique gestempeld worden. Daarna is het nog een stukje naar de rivier, waar het lange wachten kan beginnen. De veerboot vaart dus maar eens per week en dan ook maar eens per dag. We wachten een uur of 3 totdat we in de verte de boot zien aankomen. Intussen hebben wij ons Mozambique-geld omgewisseld tegen Tanzaniaanse Shilling. We hebben flink moeten onderhandelen voor we een beetje tevreden waren over de koers die we kregen. Gelukkig hebben we al vaker met dit bijltje gehakt. Als de boot er is duurt het nog minstens een uur voordat alle goederen zijn uitgeladen. Dan mogen wij erop, uiteraard kruipen er weer Afrikanen met hun auto voor (terwijl wij als eerste in de rij stonden). Later blijkt dat ze dit doen om eerder bij de douane in Tanzania te zijn, waar ze maar één auto per keer kunnen controleren en ze nu dus vooraan staan. Veerboottochtjes vinden we altijd spannend. Je parkeert toch je hele hebben en houden op een gammel bootje. In dit geval moet de oude motor van de boot elke paar minuten worden gevuld met nieuw koelwater. Het lijkt erop dat wat ze er boven in gieten, onder net zo hard weer uit komt gelopen. Gelukkig gaat alles goed en genieten we van de wind in ons gezicht. Daaaag Mozambique, hallo Tanzania!!