Grensovergang Democratische Republiek Congo – Angola

Opgeknapt van de malaria rijden we richting grens, we zijn ook echt toe aan een nieuw land om heel het malariaverhaal achter ons te laten. Een volgend land vol met nieuwe indrukken en natuur.

We kiezen ervoor om niet de grens bij Matadi te nemen, dit is een offroad route die nauwelijks wordt gebruikt. In combinatie met alle regen van de afgelopen dagen en een net opgeknapte Niels lijkt ons dit niet verstandig. We rijden dan ook een uurtje verder, allemaal over asfalt, richting een vaker gebruikte grensovergang. Alleen het laatste stukje is offroad maar het is goede gravelweg dus het verloopt vlot. Onderweg worden we gecontroleerd bij een politiepost. De agent loopt weg met onze paspoorten en staat een eindje verder met een groepje anderen te praten en naar ons te wijzen. Ons visum is inmiddels drie dagen verlopen door de malaria van Niels, waardoor wij best nerveus zijn. Ze hebben nu een reden om moeilijk te gaan doen, natuurlijk zullen wij met foto’s en ziekenhuisrekeningen een goed excuus hebben maar het is maar de vraag wat ze hier daar om geven. Na een tijdje komt één van de mannen met onze paspoorten terug, hij geeft ze aan ons maar vraagt wel of hij mee kan rijden tot aan de grens. We vragen maar niet of er een probleem is om maar geen slapende honden wakker te maken en maken plaats voor hem op de achterbank. We rijden onderweg richting immigratie het douanekantoor straal voorbij, hier hadden we eigenlijk ons invoerformulier voor de auto weer moeten inleveren, maar omdat we zien dat deze toch altijd maar in een rommelige lade verdwijnt besluiten er het er maar bij te laten.

Aangekomen bij immigratie gaan we eerst naar het kantoor van de chef, hij bekijkt uitgebreid onze visa. We zien dat hij ziet dat ze verlopen zijn. Hij denkt er eventjes over na, wij doen net of we van niks weten en glimlachen vriendelijk. De man schrijft vervolgens als datum dat we het land hebben verlaten de einddatum van het visum op. Officieel zijn we dus al drie dagen eerder de grens over gegaan! Wij vinden het prima, waarschijnlijk heeft de beste man geen zin in gedoe. We mogen officieel het land uit, de grens bestaat uit een smalle brug over een rivier. Het is maar eenbaans en het is er een drukte van vanjewelste. Vanuit Angola wil er een vrachtwagen oversteken maar er blijven maar elke keer mensen voordringen met hun handkarren en driewielbrommers (veel te) volgeladen met de meest uitlopende spullen. Uiteindelijk moeten een aantal beambten tamelijk agressief en tierend en roepend zorgen voor een beetje orde in de chaos en kunnen wij nadat de vrachtwagen is gepasseerd doorrijden.

Aan Angolese zijde moeten we ons eerst melden bij paspoortcontrole. Er staat ook een beambte met zijn herdershond klaar, het ziet er allemaal erg professioneel en serieus uit. We moeten alle deuren van de auto open zetten. De man laat zijn hond op een afstandje van onze auto zitten en op zijn bevel zou de hond onze auto moeten doorzoeken. Helaas loopt het niet helemaal als gepland, de hond moet continue bijgestuurd worden door zijn begeleider en is de hele tijd afgeleid door voorbijgangers. Na een tijdje is het toch gelukt om overal eens aan te snuffelen en mogen wij verder rijden.

Bij immigratie willen we graag een stempel in ons paspoort maar de man achter het loket heeft geen flauw idee hoe hij om moet gaan met ons. Het duurt een half uur voordat een ander wordt opgetrommeld die ons mee neemt naar een kantoortje. Er wordt nog even druk met een collega overlegd maar dan krijgen we toch uiteindelijk een stempel. Nu alleen douane nog, als het goed is mogen we Angola in met het invoerformulier wat we in Cabinda hebben gekocht omdat dat een onderdeel van Angola is. Het duurt even en we moeten meermaals wat lastige vragen beantwoorden van de mannen maar dan wordt er een pagina van het formulier bestempeld en mogen we verder!

Het is inmiddels al bijna donker, we rijden maar een klein stukje voor we een mooi plekje vinden in de natuur. Na een goed bord spaghetti toasten we op het volgende land; Angola