Grensovergang Kameroen – Gabon
De laatste kilometers Kameroen richting grens met Gabon verlopen soepeltjes, wel wordt er twee keer (op letterlijk 100 meter afstand van elkaar) gevraagd om een community-belasting. Ze willen graag respectievelijk 2000 CFA (3 euro) en 500 CFA (0,75 euro) van ons. We houden stug vol dat we geen geld hebben, het riekt ook naar oplichting omdat we volgens sommige agenten wel moeten betalen en anderen niet. Na een paar minuutjes mogen we bij beide checkpoints door zonder te betalen. Het is elke keer maar een paar euro die we zo besparen maar we zijn er van overtuigd dat dit aan het einde van onze reis minimaal een paar tanks vol diesel heeft opgeleverd, daarnaast is het ook wel leuk om de discussie aan te gaan en we worden er stiekem ook al best goed in.
Aangekomen bij de grens hebben we eerst een paspoortcontrole, een vriendelijke beambte schrijft onze gegevens op en we mogen door naar de volgende controle. Dit is een houten hutje, in het hutje zitten twee mannen in burgerkleding. We parkeren onze auto en lopen erheen, één van de mannen roept dat hij onze paspoorten wil. We geven deze niet zomaar af aan willekeurige mensen en vragen of hij zich kan identificeren. De man wordt een beetje nijdig en roept dat hij van immigratie is. Beide mannen hebben overigens een halve liter bier voor hun neus staan, het is half 9 in de ochtend. De man laat een pasje zien en wij geven hem onze paspoorten. Hij is nog steeds kwaad dat we hem niet vertrouwen maar als Niels over het merk bier begint, waar de man net een grote slok van neemt, ontdooit hij en wil zelfs een glas inschenken voor ons. “Nee, dank u, wij moeten zo nog rijden.” De gegevens worden door de andere man opgeschreven, we horen ze samen in het Frans overleggen over hoeveel geld ze ons zullen gaan vragen. We doen altijd net of we geen woord Frans begrijpen maar ondertussen kunnen we al behoorlijk uitvogelen waarover gesproken wordt. We spreken af meteen onze paspoorten terug te pakken als hij er klaar mee is, ze liggen nog op zijn bureau maar we kunnen erbij en pakken ze snel terug. We bedanken ze en lopen snel naar de auto, ze blijven een beetje zuur kijkend achter.
Volgende stap is de douane, hier wordt gevraagd naar ons invoerformulier voor de auto. We zeggen hem dit al bij customs in het vorige plaatsje te hebben afgegeven (eigenlijk willen we het formulier houden als aandenken). Hij vindt het prima en laat ons door. Als laatste stop aan Kameroense zijde de uitstempelpost van de politie. De erg vriendelijke mannen stempelen ons uit en wensen ons veel plezier in Gabon.
We rijden over de brug naar Gabon en parkeren voor de slagboom, ernaast zit een politieman in een hokje; paspoortcontrole. We lopen naar hem toe en geven hem de paspoorten, het lijkt dat hij dit soort nieuwe biometrische visa niet vaak ziet want hij lijkt er geen raad mee te weten. Ineens vraagt hij om een hotelreservering. Deze hadden we wel, maar hebben we geannuleerd. Bij veel visum-aanvragen is het verplicht een hotelreservering te hebben, anders krijg je het visum niet. Meestal boeken we een goedkoop hotelletje in de hoofdstad van het land waar we het visum voor aanvragen, die we dan later kosteloos kunnen annuleren. Dat hebben we in het geval van Gabon ook gedaan. We zeggen tegen de politieman dat we een reservering hebben, hij zegt dat hij de bevestiging wil zien. We zeggen hem deze niet te hebben omdat we die op de ambassade waar we het visum hebben aangevraagd hebben afgegeven. Hij is wantrouwig en belt met zijn chef. Na het telefoontje vraagt hij om de naam en het telefoonnummer van het hotel, we zeggen hem dit niet te weten. We hebben ook echt geen flauw idee meer welk hotel we destijds maanden terug geboekt hebben en willen hem niet laten weten dat we deze ook weer geannuleerd hebben.
Hij belt nogmaals met zijn chef, die zegt dat we er zonder geldige hotelreservering niet in komen! We praten als brugman maar de eigenwijze agent laat ons er niet in! We besluiten terug Kameroen in te gaan en daar een nieuwe reservering te maken en de bevestiging te printen. Gelukkig laten de beambten aan Kameroense zijde ons zonder problemen weer het land in, als we beloven snel terug te komen. In een dorpje in Kameroen vinden we een copyshop en maken een nieuwe reservering bij een willekeurig hotel. Ook vinden we in onze mail de gegevens van de oude reservering, die we dus geannuleerd hadden. Met al deze informatie gaan we terug naar Gabon, we geven hem de bevestiging en gaan er van uit dat het zo allemaal geregeld is. Niet dus!
De man belt weer met zijn chef, die inmiddels ook met de grote baas in Libreville heeft gesproken. Ze denken dat we de boel aan het belazeren zijn en we komen er niet in. Deze keer is het probleem dat we een ander hotel hebben geboekt dan het originele hotel (waar we de naam van vergeten waren). Volg je het nog? Voor ons wordt het allemaal wat te veel en we snappen niet waarom we er niet gewoon in mogen, we hebben toch een geldige reservering? Er volgen nog een aantal erg verhitte telefoongesprekken, waarbij de agent schreeuwend en met armbewegingen duidelijk maakt dat wij niet te vertrouwen zijn! Na deze gesprekken vraagt hij aan iedereen die de grens over komt of ze Engels spreken, degene die dat doen worden als tolk ingezet en zo krijgen wij telkens opnieuw te horen dat we er niet inkomen omdat de chef vindt dat ons verhaal niet klopt. Dit hadden wij allang begrepen, we willen weten wat we eraan kunnen doen, zodat we alsnog Gabon in kunnen. Niets, we komen er pertinent niet in.
We gaan het over een andere boeg gooien, samen spreken we af te zeggen dat we autopech hebben gehad en daardoor niet op tijd waren in het hotel, vandaar dat we deze geannuleerd hebben. We hebben foto’s op onze telefoon waarbij we wat onderhoud aan de auto plegen en deze gebruiken we als bewijs. Het is een beetje vreemd dat we daar nu pas mee komen, maar we geven de schuld aan de taalbarrière en dat we niet goed begrijpen wat er nu allemaal aan de hand is. De man spreekt geen woord Engels en wij doen net of we geen woord Frans begrijpen, wat ons echt al vaak uit de brand heeft geholpen. De agent wordt wat rustiger, het lijkt erop dat hij ons gelooft maar na wederom een telefoongesprek met zijn chef zegt hij dat we er niet in komen. Wederom worden er allerlei mensen bijgehaald om als tolk te fungeren (die overigens stuk voor stuk achter ons en ons verhaal staan en dus ook niet begrijpen waarom we het land niet in komen).
We zeggen de agent dat we dan maar hier ter plekke gaan slapen, recht voor de slagboom. Dit wil hij absoluut niet. Na een tijdje zegt hij ons terug te gaan naar Kameroen, daar te slapen en morgenvroeg terug te komen. Komen we er dan ineens wel in? Hij antwoordt mompelend van wel. Uiteraard hebben wij er een hard hoofd in, maar moe van de hele dag discussiëren en wachten rijden we terug naar Kameroen. Van de vriendelijke beambten mogen we daar langs het douanekantoor onze tent uitklappen. Ze reageren hoofdschuddend als we het verhaal uitleggen en zeggen ons dat Gabon altijd moeilijk doet bij toeristen. In de avond wordt er nog een grote rat gevangen, die de mannen ter plekke bereiden. Een paar uur later horen we geschreeuw van het politiekantoor komen en blijkt er een zwarte mamba (dodelijk slang) rond te kruipen, de mannen rennen weg en één van hen slaat de slang dood. Er wordt een beetje lacherig over gedaan maar het beest kroop rond voor het kantoortje waar de beambten liggen te slapen.
De volgende ochtend vroeg melden we ons weer aan Gabonese zijde, tot onze verbazing zit dezelfde agent nog steeds op zijn post. Hij vertelde ons dat hij zou worden afgewisseld maar dit zal dan waarschijnlijk pas later in de ochtend zijn. De moed zakt ons een beetje in de schoenen als we zien dat hij nog steeds chagrijnig is. Een uurtje later komt er inderdaad vervanging, wij zitten rustig aan een bakkie koffie bij onze auto. We horen de agent verslag doen aan de nieuwe, hij is erg negatief over ons. Inmiddels gaan wij er al een beetje van uit dat we het land niet in gaan komen, we zitten al te praten over een alternatieve route, dwars door Congo-Brazzaville, wat we eigenlijk liever niet doen vanwege de veiligheidssituatie en het feit dat het ruim 1000 km om is.
Als de nieuwe agent in het hokje zit gaan we poolshoogte nemen. We hebben besloten om ons autopech-verhaal nogmaals te vertellen en dat is dus de reden waarom we de oude reservering moesten annuleren en een nieuwe moesten maken. Het eerste wat de agent ons zegt, op dringende, strenge toon, is dat er in Gabon Frans wordt gesproken en geen Engels! Willen we met hem praten dienen we dat in het Frans te doen anders luistert hij niet. Op een of andere manier vindt hij dat iedereen die naar Gabon komt vloeiend Frans moet spreken. Hypocriet is het wel dat hij dit allemaal in goed verstaanbaar Engels verteld, maar het lijkt ons geen goed moment om daar nu grappen over te gaan maken.
We leggen hem de situatie in ons beste Frans uit, we laten hem de foto’s van de auto op de krik zien, maar hij lijkt er niet gevoelig voor. Hij zegt ons dat we meerdere verhalen hebben en dat is de reden dat het hoofd van de douane in Libreville (zo hoog is het dus al opgelopen) heeft gezegd dat we er niet in mogen. We blijven nog een paar uur zitten, letterlijk met onze handen in het haar. We leggen het verhaal uit aan voorbijgangers, die het allemaal met ons eens zijn. Sabrine speelt dat ze er erg verdrietig van is en er rollen zelfs een paar krokodillentranen over haar wangen. Dit lijkt de man wel wat te doen en hij gaat nog eens bellen met zijn chef. Inmiddels zitten we alweer een uurtje of 4 te wachten. Dan lijkt er wat schot in de zaak te komen, de agent wil de foto’s nog eens zien, en hij wil zien wanneer ze gemaakt zijn. We laten het hem zien, de foto’s zijn 3 dagen eerder gemaakt staat in de gegevens op de telefoon. Wat zijn wij blij dat we tijdens wat onderhoudswerk aan de auto toevallig wat foto’s hadden gemaakt die nu zo enorm van pas lijken te komen!
Want ja hoor, de politieman hangt op met zijn chef en geeft ons het verlossende woord! We mogen door! We bedanken de man uitvoerig maar menen daar uiteraard niets van, het is gewoon schandalig dat ze op deze manier met toeristen, mensen die de economie komen spekken, omgaan.
Maar we stappen snel in en rijden zo hard we kunnen onder de slagboom door, Gabon in!
Vijfhonderd meter verder is er alweer een checkpoint, gelukkig hoeven ze alleen onze gegevens te noteren en mogen we verder. We moeten in het eerstvolgende stadje een stempel in ons paspoort laten zetten en een invoerformulier voor de auto halen. Onderweg daar naar toe nog een aantal checkpoints waarbij ze zelfs om ons vaccinatieboekje vragen, dat is voor het eerst deze reis.
Aangekomen bij het stadje gaan we eerst naar de douane, ze schrijven een invoerformulier uit en durven er vervolgens glashard 10.000 CFA (15 euro) voor te vragen. We pakken het formulier en lopen lachend weg, ondertussen worden we de manier hoe we in Gabon door beambten behandeld worden een beetje beu… Bij de paspoortstempel gaat het wat vlotter, we hadden al wat kopies gemaakt. Binnen een paar minuten staat er een stempel bij in ons paspoort, als het goed is is dit gedaan door de chef die iedere keer is gebeld vanaf de grens maar we horen er niks meer over.
Met een zure bijsmaak rijden we dan verder Gabon in, toch wel blij dat het ons uiteindelijk is gelukt om binnen te komen. Misschien was het toch wel handig geweest als we nog even hadden gewacht met het annuleren van de reservering…
