Grensovergang Ivoorkust – Burkina Faso

Na een uurtje rijden komen we aan bij het grensplaatsje. Eerst komen we langs een douanepost, waar ze direct vragen om ons invoerformulier, het “Vignette Touristique”. (Dit formulier hadden we dus niet gekregen bij binnenkomst in Ivoorkust en hadden we in de eerste grote stad moeten aanvragen, maar we hebben dit nooit gedaan.) We spelen onze “we spreken geen woord Frans”-kaart, gelukkig spreken de douaniers erg belabberd Engels. Na vijf minuutjes ons van de domme houden en wat onhandig gepraat over Nederlandse voetballers hebben ze door dat er niks te halen valt bij ons en laten ze ons doorrijden. Een paar kilometer verder is er weer een controlepost van de douane, dit keer spreekt de douanier prima Engels en ook dit keer wordt er direct om het formulier gevraagd. Niels zegt (liegt!) dat we dat net bij de vorige controlepost hebben afgegeven, de man zegt nog dat dit eigenlijk niet de bedoeling is maar opent gelukkig toch de slagboom voor ons.

Weer een stukje verder is een politiepost, hier moeten onze paspoorten uitgestempeld worden. De man wil ook graag onze rijbewijzen en kentekenkaart zien. We geven hem de kopies (we hebben gelamineerde kleurenkopies van alle belangrijke documenten) maar hij ziet direct dat deze niet origineel zijn. Dit is de eerste keer tijdens onze reis dat dit gebeurt, alle talloze voorgaande keren werden de kopies klakkeloos voor echt aangezien. We zeggen hem dat dit de originele documenten zijn, hoe wij ze in Nederland krijgen. De echte originele documenten hebben we goed opgeborgen in de auto en we hebben echt geen zin om deze te gaan halen. Er worden wat collega’s bijgeroepen en één van hen is zelfs zo slim om de chip op ons kentekenpasje te buigen; “Not original!” We blijven echter bij ons punt dat dit de wijze is hoe we de documenten krijgen in Nederland. Sabrine vraagt ondertussen of er nog mooie bezienswaardigheden zijn in de buurt, dit lijkt te werken; de man begint erg enthousiast over wat watervallen die we zeker moeten gaan bekijken. Ondertussen schrijft hij onze gegevens op en geeft onze documenten terug, we kunnen door!

Als we dan Burkina Faso binnen rijden en ons melden bij de eerste Burkinese politiepost wordt daar ook direct herkent dat onze documenten niet de originelen zijn! We besluiten dan toch maar om de originele papieren af te geven om eventueel gedoe te voorkomen. De beste man kijkt er even vreemd van op maar als we beginnen over de schattige puppy’s die achter hem lopen laat hij ons enthousiast een nestje met jonge hondjes zien. Met een brede glimlach noteert hij onze gegevens en mogen we verder, de eerste meters in Burkina Faso!

Die eerste meters gaan behoorlijk traag, de weg is ook hier in erg slechte staat. En we moeten er nog wel 200 CFA (0,30 euro) tol voor betalen. In het eerste dorpje is de instempelpost van de politie. Ze nemen hier van iedereen een foto en vingerafdrukken dus moeten we even wachten voor een klein raampje. Ondertussen besluit Niels een foto te nemen van de auto voor de slagboom (om op deze site te plaatsen :)), dit wordt gezien door één van de agenten en hij komt direct op Niels af. Hij grist de telefoon uit Niels zijn handen en loopt er mee weg. Niels loopt snel achter hem aan maar de agent heeft de telefoon al aan zijn meerdere gegeven die achter een loket zit. Gelukkig heeft Niels lange armen en pakt hij direct de telefoon uit de handen van de agent. Terwijl die vol verbazing toekijkt verwijderd Niels de foto van de telefoon. Ze zijn er echt niet blij mee en beginnen al te roepen dat er een verbaal (verbalement!) betaald moet worden. We gaan weer terug in de rij staan en hopen dat het met een sisser afloopt.

Helaas is dit niet het geval, als we klaar zijn met de vingerafdrukken krijgen we onze documenten niet terug. Er wordt een (belabberd) Engels sprekende agent bij gehaald, hij zegt ons dat het ten strengste verboden is om foto’s te maken en dat we een boete moeten betalen. Sabrine probeert wat grapjes te maken en hem zo te overtuigen dat we niet wisten dat dit niet mocht. Als daarna Niels ook laat zien dat de foto echt verwijderd is van de telefoon gaat hij overstag. “Your lucky day” zegt hij, en we mogen door; Burkina Faso!