Westelijke Sahara
Officieel hoort de Westelijke Sahara bij Marokko, maar enkele lokale mensen zeggen ons dat ze absoluut geen Marokkanen zijn. Er is nog steeds gedoe over dit stuk land, zowel de Marokkanen als de Algerijnen menen er zeggenschap over te hebben. Wij zien alleen de veel bereden kustweg richting Mauritaanse grens. Het is een prachtige ruige kust, met zo nu en dan erg hoge kliffen waar de oceaan tegenaan beukt. Wat ons ook opvalt is dat het aantal politiecontroles sterk toeneemt, om de haverklap wordt je geacht te stoppen bij een soms niet eens leesbaar bord, vaak al 100m voor de checkpoint. Je moet dan wachten tot er wordt gewenkt dat je door mag rijden, soms duurt dat een minuutje als de desbetreffende agent/militair/douanier van zijn veldbedje af moet komen en zijn jasje nog aan moet trekken. Allemaal vragen ze wat voor nationaliteit we hebben en willen ze graag een zogenaamde “fiche” van ons zien. Dit is een simpel stuk papier met daarop onze belangrijkste gegevens (zodat ze niet alles over hoeven te schrijven van ons paspoort en kentekenbewijs). We hebben er een 40-tal meegebracht maar dit aantal wordt rap minder.
Rond Akhfennir begint het belastingvrije gebied voor brandstof en gooien we onze tank vol voor 68 eurocent per liter, tot hier betaalden we bijna een euro voor diesel in Marokko, dus dit scheelt ons zo 20 euro op een tank. Intussen zijn we er achter gekomen dat er wat olielekkage is uit één van de stuurbollen, we willen in de hoofdstad van Westelijke Sahara, Layoune, kijken of we dit probleem kunnen (laten) oplossen. Als we de volgende dag Layoune inrijden en op zoek gaan naar een autogarage komen we al snel uit in de autobuurt. Een aantal straten staat afgeladen vol met auto’s, vrachtwagens en onderdelen. Er lopen tientallen mensen rond die van top tot teen onder het smeer zitten, dat zullen de monteurs dus zijn. De werkplaatsen zijn niet meer dan garageboxen, waarvan de vloeren bezaaid liggen met onderdelen, gereedschap en vuiligheid. We hoeven onze auto maar ergens te stoppen en er staan meteen een aantal mensen om ons heen die ons overal mee kunnen helpen. We kijken eens goed rond, maar durven het niet aan onze auto hier onder handen te laten nemen en dus besluiten we uiteindelijk (en na overleg met de vader van Niels) dat we zelf eerst maar eens kijken of we er wat aan kunnen doen.
Na Laayoune gaan we naar Dakhla, waar we zo’n 20km voor de stad op een camperplaats staan. Het schijnt een erg populaire plek te zijn onder voornamelijk Franse camperaars. Elk jaar komen er hier ruim honderd campers overwinteren, gelukkig zijn we wat vroeger dit jaar en staan er pas een vijftal campers. Men heeft alle spullen bij om een aantal maanden te kunnen blijven staan, inclusief quad of kleine 4×4-auto op een aanhangwagen. Er is ook een restaurantje en het blijkt een goede plek om te kitesurfen, we zitten namelijk aan een baaitje met ondiep water. Als het water in de middag terugtrekt hebben we uitzicht op groepen flamingo’s, wat een erg fraai gezicht is.
Na een rit van bijna 400km komen we aan bij de grensovergang van Mauritanië. Onze eerste grens binnen het Afrikaanse continent!
Wat n prachtige foto’s weer !!
Maar wel zielig die kameel, maar ja hoort erbij daar helaas