Via de Caprivistrip (Namibië), Chobé National Park (Botswana) en Livingstone (Zambia) naar Zimbabwe

In het noordoosten van Namibië ligt de zogenaamde Caprivi. Deze strook grenst in het zuiden met Botswana, in het noorden aan Angola en in het oosten aan Zambia. Meteen nadat we de grens overgaan vanaf Botswana komen we in een natuurreservaat uit, waar het vooral langs de rivier stikt van de dieren. We blijven een paar dagen kamperen aan de Kavango rivier, waar we in de avond de nijlpaarden horen knorren. Daarna rijden we dwars door de Caprivi over een saaie asfaltweg richting het oosten. Enige interessante aan die trip is dat we halverwege een Nederlandse fietser tegenkomen, hij is al een paar jaar onderweg en heeft eerst Azië en Zuid-Amerika bereisd. Nu is hij bezig met de laatste etappe van zijn reis, fietsend door zuidelijk Afrika. Dan hebben wij het toch wel erg gemakkelijk in onze van alle gemakken voorziene auto.

In het oosten van de Caprivi bezoeken we wederom een Nationaal Park, het is een klein park en voor een paar euro mogen we kamperen met uitzicht op de rivier, waar we met zonsondergang een groep olifanten zwemmend zien oversteken, waarbij ze de staart van hun voorganger vasthouden. Wat een prachtig gezicht!

We steken wederom de grens naar Botswana over. Via het Chobé National Park rijden we langs de Chobé rivier richting de grens met Zambia. Midden in het park horen we telkens een knakkend geluid van onze auto komen. We besluiten te stoppen op een overzichtelijk gedeelte en terwijl het eigenlijk ten strengste verboden is bekijken om de auto te verlaten gaan we er toch snel even omstebeurt onder liggen om te kijken wat het geluid veroorzaakt terwijl de ander de omgeving afspeurt op dieren of parkrangers. We komen er al snel achter dat de homokineet van de voorste aandrijfas naar de knoppen is. Omdat we daar nu niks aan willen of kunnen doen besluiten we heel zachtjes (zonder 4wd) door te rijden. Het is een prachtige route langs de rivier, op een gegeven moment stuiten we op een groep van wel 200 olifanten aan de overkant van het water!

(klik op de foto voor een vergroting)

Tegen zonsondergang komen we pas aan bij een camping, we besluiten er een paar nachten te blijven. Omdat er nergens in de buurt een homokineet te vinden is besluiten we de voorste aandrijfas zo lang te verwijderen. We hopen in de hoofdstad van Zimbabwe, Harare, een nieuwe te kunnen vinden. Tot die tijd kunnen we geen gebruik maken van onze vierwielaandrijving, iets om rekening mee te houden. Vanaf de camping rijden we door naar de grens met Zambia. Uitstempelen in Botswana gaat makkelijk en snel, waarna we wel 200 vrachtwagens voorbij rijden die allemaal staan te wachten om naar Zambia te gaan met de veerboot. Gelukkig krijgen personenauto’s voorrang op de veerpont, waar maximaal twee vrachtwagens per keer op kunnen. Er wordt een nieuwe brug gebouwd die bijna gereed is, daar zullen veel chauffeurs blij mee zijn.

Op Zambiaans grondgebied is de procedure wat ingewikkelder. We moeten naar 6 of 7 verschillende kantoortjes voor onder andere verzekering, belasting en een gezondheidscheck. Er zijn verschillende opdringerige mannetjes die je willen helpen (tegen fikse betaling uiteraard), maar we hebben geen haast en met wat rondvragen komt alles op zijn pootjes terecht. Net voor we onder de slagboom door gaan bevestigen we witte en rode reflectorstickers op onze auto, welke verplicht zijn in Zambia (en vele andere Oost-Afrikaanse landen).

De eerste grote stad in Zambia is Livingstone, vernoemd naar de beroemde ontdekkingsreiziger. We verblijven er in een goedkoop hostel (met zwembad!) en gaan de volgende dag verzekering voor de auto regelen. We schaffen de Yellow Card aan, hiermee zijn we als het goed is verzekerd in alle Afrikaanse landen (behalve Mozambique) waar we nog heen gaan. Daarna rijden we door naar de grens met Zimbabwe. Omdat dit de plek is van de bekende Victoria watervallen en die vanaf Zimbabwaanse zijde een stuk fraaier zijn deze tijd van het jaar besluiten om na twee dagen Zambia meteen weer de grens over te gaan. Voor ons visum maakt het niet uit, we hebben een zogenaamd KAZA UNI visum aangeschaft waarbij we een maand lang onbeperkt van Zambia naar Zimbabwe (of andersom) mogen reizen.

De watervallen liggen precies op de grens en na een simpele procedure aan de zijde van Zambia rijden we over de oude, smalle, metalen brug die ons al een prachtig uitzicht op de watervallen verschaft. De instempelprocedure aan Zimbabwaanse kant gaat ook soepel, het duurt eventjes voor ze alles in hun computersysteem hebben ingevoerd maar daarna mogen we door het hekwerk richting Victoria-Falls, het stadje vernoemd naar de watervallen. We zijn benieuwd!